امروز سيزده به‌در است و تعطيلات عيد تمام. خدا كنه اين ضرب‌المثل درست از آب در نياد. كاشكي يكي بگه بابا ول كنيد اين چيزها را.  اگر قرار بشه «سال نكو» رو از وضعيت «بهارش» تشخيص بديم، اوضاع امسال خيلي روبراه نخواهد بود. اصلاً انگار سال‌هايي كه سال تحويل نصفه شب باشه، تعطيلات همين‌طوري است... دست نيما رو كه هنوز باز نكردن (سه ماه شده كه توي گچه)، مسافرت نوروزي كه جور نشد، كلي نقشه براي ايام عيد در تهران خلوت هم همين‌طور، يك عالم دي‌وي‌دي جلوي تلويزيون رديف مونده، سريال‌هاي تلويزيوني عيد اصلاً جالب نبود (البته بجر "ترش و شيرين" عطاران)، تازه تهران هم آن‌قدرها كه فكر مي‌كرديم خلوت نبود.از همه اين‌ها كه بگذريم، وسط‌هاي تعطيلات مريض شدم، يك مسافرت اجباري بدون برنامه پيش آمد و هواپيما هم به جاي ساعت 8 شب در ساعت 3 بعد از نصفه شب از فرودگاه بلند شد، قبل از فيلم‌هاي عيد تلويزيون هم بعضي وقت‌ها اين قدر نقد و تحليل مي‌شنويم كه بايد كانال رو عوض كنيم، درمانگاه و بيمارستان هم فقط با انترن كشيك جواب آدم رو مي‌دن و دكترهاي متخصص هنوز از ويلاهاي شمال و كيش و سفرهاي خارجي برنگشتن، بازي استقلال - پرسپوليس هم كه خيلي بد بود، مجله‌هاي نوروزي را هم تلبار كرديم روي هم و حالا بايد برود توي كارتون. باز هم بنويسم؟ اگر يك ذره ديگر فكر كنم، همين‌قدر چيز ديگر هم مي‌شود رديف كرد، اما...
اما مطمئنم سال 1386 ربطي به تعطيلات عيدش ندارد. حتي اگر قراره نكو بودنش از بهارش پيدا باشه، هنوز كو تا آخر بهار؟ تا جايي كه يادم است هيچ وقت نگفته‌اند سالي كه نكوست از سيزده روز تعطيلات اول سالش پيداست!
امسال حتماً خوب جلو مي‌رود. دست نيما را تا آخر ماه اول بهار باز مي‌كنند، سريال‌ها تمام مي‌شود، پروازها منظم‌تر، ترافيك كم‌تر، روزنوشت‌ها خواندني‌تر و منظم‌تر...
اصلاً وقتي به همين روزنوشت‌ها فكر مي‌كنم، مي‌بينم امسال يه چيز ديگه‌س. كلي با هم درباره خيلي چيزها حرف مي‌زنيم و سايت سينماي ما هم مثل هميشه مي‌تازه و جلو مي‌ره و شما هم كه خدارو شكر هستين (نيما گفت كه اين‌جا توي پرانتز بنويسم: "هميشه باشين").
راستي، تعطيلات عيد شما چه طوري گذشت؟

وقتي شروع‌كردن كاري براي آدم سخت باشه، چه‌كار مي‌كنه؟ بهترين راهش اينه كه از بزرگ‌ترها كمك بگيريم. مگه نه؟ حالا كه اسم «آبي» رو براي اين روزنوشته‌ها انتخاب كردم، چه خوبه كه اول كار به نام عزيزِ عزيزانم شاملوي بزرگ تزيينش كنم كه هميشه آبي‌تر از آبي باشه و بمونه.
شاملو مي‌نويسد:« آثار من خود اتوبيوگرافيِ كاملي‌ست. من به اين حقيقت معتقدم كه شعر، برداشت‌هايي از زنده‌گي نيست؛ بلكه يك‌سره خودِ زندگي است.»... و استاد، شعر «هجراني» را در اسفند 1357 در لندن نوشته؛ با هم بخوانيم:

سينِ هفتم
              سيبِ سرخي‌ست،
حسرتا
          كه مرا
                   نصيب
                             از اين سفره‌ي سُنت
                                                        سروري نيست.
شرابي مردافكن در جامِ هواست،
شگفتا
             كه مرا
                      بدين مستي
                                        شوري نيست.
سبوي سبزه‌پوش
                      در قابِ پنجره-
آه
    چنان دورم
                  كه گويي جز نقش، بي‌جاني نيست.
و كلامي مهربان
                        در نخستين ديدار بامدادي-
فغان
               كه در پسِ پاسخ و لبخند
                                                   دلِ خنداني نيست.

بهاري ديگر آمده است
                               آري
اما براي آن زمستان‌ها كه گذشت
نامي نيست
نامي نيست.


اسفند 1357، لندن